“เมื่อคราวที่ข้าพเจ้ารับมูลนิธิคุ้มครองสัตว์ป่าและพรรณพืชแห่งประเทศไทยไว้ในความอุปถัมภ์นั้น ข้าพเจ้ายังไม่ประจักษ์อย่างถ่องแท้ถึงความสูญเสียของทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่าของเรา แต่มาบัดนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่ได้เห็นว่าเราหันมาตื่นตัวในการอนุรักษ์มากขึ้น จนถึงกับบรรลุลงในแผนพัฒนาแห่งชาติ แม้ว่ากว่าที่เราจะเริ่มตระหนักนั้นจะกินเวลามาหลายสิบปี และสัตว์ป่ารวมทั้งพันธุ์ไม้ซึ่งเคยมีอยู่ในประเทศไทยเพียงแห่งเดียวในโลกอย่างเช่น เนื้อสมัน ได้สูญพันธุ์ไปแล้วหลายชนิดก็ตาม แต่ความผิดพลาดเหล่านี้คงจะเป็นบทเรียนให้เราอนุรักษ์ต่อไปด้วยความรอบคอบและถูกหลักวิธิยิ่งขึ้น

ข้าพเจ้าเองพยายามสนับสนุนโครงการนี้อีกทางหนึ่ง โดยการช่วยเลี้ยงดูและส่งเสริมการวิจัยสัตว์ป่าที่หายากหลายชนิด เช่น กระจง ละองละมั่ง นกกระเรียน ไก่ฟ้า และเป็ดก่า เป็นต้น ซึ่งก็ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ และสมควรจะขอบคุณคณะบุคคลหลายฝ่ายที่ได้ทุ่มเทอุทิศตนเพื่องานนี้ได้ด้วย

แต่ถ้าจะให้งานอนุรักษ์สำเร็จได้อย่างแท้จริง เราก็ยังต้องช่วยกันอีกมาก ชาวไทยทุกคนจะต้องเข้าใจว่าการอนุรักษ์นี้ มิใช่จะไปขัดขวางการพัฒนา แท้ที่จริงแล้วการพัฒนาระยะยาวกลับจะสำเร็จได้ก็ด้วยการอนุรักษ์ที่ถูกต้อง เราทั้งหลายคงไม่ลืมตัวอย่างที่พลโลกบางประเทศต้องอดอยากล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นผลมาจากการไม่สงวนรักษาทรัพยากรธรรมชาตินั้นเอง

ประเทศไทยเราโชคดีที่สามารถจะอนุรักษ์ต่อไปได้อย่างมีความหวัง และมีกำลังใจ เพราะเรายังเหลือทรัพยากรธรรมชาติที่จำเป็นเพียงพอสำหรับการพัฒนาชาติทั้งทางด้านสังคมเศรษฐกิจและวิทยาการ ดังนั้นขอให้เราทุกคนตั้งใจมั่งที่จะปกป้องมรดกอันล้ำค่าของชาตินี้ไว้ให้ดีที่สุด

ข้าพเจ้าหวังอย่างยิ่งที่จะให้คนไทยเราภาคภูมิใจในความงดงามของธรรมชาติและความอุดมสมบูรณ์ของแผ่นดิน ขอให้เราร่วมมือร่วมใจกันอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติให้คงอยู่เป็นสมบัติของบ้านเมืองเราตลอดไป”